Dag 7 / 13 maart - maandag
Van Carpenteria Sate Beach naar El Capitan - 36 miles
totaal zover: 295,2 miles
Een prachtige zonsopgang droogt onze tenten en warmt ons op van een koude nacht. Danna is niet fit, ondanks (of dankzij) de Superol gorgel tabletten die ik haar gegeven heb. Om later niet meer te hoeven stoppen besluiten we om eerst een supermarkt aan te doen. Dave zoekt tevergeefts naar White Fuel, zijn brander slikt geen benzine, en ik probeer een rugzak om mijn bagage ruimte wat uit te breiden. Ondanks de meest ingenieuze ruimtebesparingen, lukt het me niet om voor meer dan 2 dagen eten mee te dragen. En dat zal, als ik eenmaal de kust verlaat, niet voldoende zijn. Paul schreef in zijn mail dat ik in het ergste geval kon rekenen op 5 dagen zonder huis of haard.
Maar ook ik kom met lege handen terug bij danna, die ondanks een grote beker starbucks coffee steeds bleker begin te zien. Ik bied haar aan om haar rugzak die onder een spin op haar bagagedrager ligt, over te nemen voor vandaag.
Toch komen we slechts langzaam vooruit. Elke heuvel is het 5 minuten wachten, ik houd dit niet lang vol op deze manier. Een tijdje fiets ik een paarhonderd meter voor hen uit, dat doet me goed. Links en rechts staan avocado bomen, vol met heerlijke kleine vruchten. De heuvels liggen hier wat verder van de kust, waardoor er meer ruimte is voor bebouwing en aardbeienvelden. Ik haal mijn mondharmonica tevoorschijn, en probeer wat deuntjes te blazen. Helaas ben ik nog ver verwijdert van Bob Dylan, het klinkt nu als een mengeling van beierse volksmuziek en een ontstemde mondharp.
In santa barbara komen we tot de ontdekking dat Danna's voorband lek is. Geen wonder dat ze bijna niet vooruit kwam. Geheel eigenhandig verwisseld ze haar binnenband. En voelt zich meteen een stuk beter. Vol goede moed beklimmen we de eerste de beste heuvel. Een hel. Na zo'n 2 km komen we tot de ontdekking dat dit niet de goede weg blijkt. Dit is Danna teveel, ze weigert ook maar 1 meter terug te fietsen. Dan besluit dave dat er nu hele maatregelen genomen moeten worden. Hij vist een laptop en de complete atlas van noordamerika (14e editie) uit zijn bagage. (wat hebben ze niet bij).
Met de routeplanner gaat hij op zoek naar een alternative route, die hij na zo'n half uur ook vind. Uiteindelijk besluiten we toch de heuvel weer af te dalen, (als compromis langs een andere weg) omdat ik een internet cafe wil aandoen, om wat aan het thuisfront te laten horen. In dit internetcafeetje ligt een aangename verrassing te wachten. Het is een mailtje van max, die me uitnodigt voor een bezoek aan hem in san francisco, zo'n 350 mijl. Dat betekend: een bed, een jakuzzie en kabeltelevisie! Een haakje: hij gaat 21 maart terug naar nederland.
Weinig tijd, tenminste 200 mijl heuvellandschap, en geen routebeschrijvingen meer: waar wacht ik nog op? Mijn beslissing is snel genomen. Toch valt het me moeilijk afscheid te nemen van dit canadese stel. We spreken af in san francisco, waar zij over 14 dagen zullen arriveren. Het is inmiddels 3 uur 's middags, de volgende state beach is 20 mijl. Om me fysiek en mentaal voor te bereiden haal ik een hamburger bij Carls Jr., vul mijn waterflessen en geef mijn benen de vrije loop.
2uur later - na highway, freeway en fietspad - stap ik met trillende benen af. De camping is direct aan zee, en vrijwel leeg. Ik zet mijn tent op, en wandel naar een bankje aan de oceaan. En terwijl een walvis een bruisende groet de lucht in stuurd, verdwijnt de zon langzaam, met haar prachtigste avondkleed, zacht sissend in de grote oceaan.
Van Carpenteria Sate Beach naar El Capitan - 36 miles
totaal zover: 295,2 miles
Een prachtige zonsopgang droogt onze tenten en warmt ons op van een koude nacht. Danna is niet fit, ondanks (of dankzij) de Superol gorgel tabletten die ik haar gegeven heb. Om later niet meer te hoeven stoppen besluiten we om eerst een supermarkt aan te doen. Dave zoekt tevergeefts naar White Fuel, zijn brander slikt geen benzine, en ik probeer een rugzak om mijn bagage ruimte wat uit te breiden. Ondanks de meest ingenieuze ruimtebesparingen, lukt het me niet om voor meer dan 2 dagen eten mee te dragen. En dat zal, als ik eenmaal de kust verlaat, niet voldoende zijn. Paul schreef in zijn mail dat ik in het ergste geval kon rekenen op 5 dagen zonder huis of haard.
Maar ook ik kom met lege handen terug bij danna, die ondanks een grote beker starbucks coffee steeds bleker begin te zien. Ik bied haar aan om haar rugzak die onder een spin op haar bagagedrager ligt, over te nemen voor vandaag.
Toch komen we slechts langzaam vooruit. Elke heuvel is het 5 minuten wachten, ik houd dit niet lang vol op deze manier. Een tijdje fiets ik een paarhonderd meter voor hen uit, dat doet me goed. Links en rechts staan avocado bomen, vol met heerlijke kleine vruchten. De heuvels liggen hier wat verder van de kust, waardoor er meer ruimte is voor bebouwing en aardbeienvelden. Ik haal mijn mondharmonica tevoorschijn, en probeer wat deuntjes te blazen. Helaas ben ik nog ver verwijdert van Bob Dylan, het klinkt nu als een mengeling van beierse volksmuziek en een ontstemde mondharp.
In santa barbara komen we tot de ontdekking dat Danna's voorband lek is. Geen wonder dat ze bijna niet vooruit kwam. Geheel eigenhandig verwisseld ze haar binnenband. En voelt zich meteen een stuk beter. Vol goede moed beklimmen we de eerste de beste heuvel. Een hel. Na zo'n 2 km komen we tot de ontdekking dat dit niet de goede weg blijkt. Dit is Danna teveel, ze weigert ook maar 1 meter terug te fietsen. Dan besluit dave dat er nu hele maatregelen genomen moeten worden. Hij vist een laptop en de complete atlas van noordamerika (14e editie) uit zijn bagage. (wat hebben ze niet bij).
Met de routeplanner gaat hij op zoek naar een alternative route, die hij na zo'n half uur ook vind. Uiteindelijk besluiten we toch de heuvel weer af te dalen, (als compromis langs een andere weg) omdat ik een internet cafe wil aandoen, om wat aan het thuisfront te laten horen. In dit internetcafeetje ligt een aangename verrassing te wachten. Het is een mailtje van max, die me uitnodigt voor een bezoek aan hem in san francisco, zo'n 350 mijl. Dat betekend: een bed, een jakuzzie en kabeltelevisie! Een haakje: hij gaat 21 maart terug naar nederland.
Weinig tijd, tenminste 200 mijl heuvellandschap, en geen routebeschrijvingen meer: waar wacht ik nog op? Mijn beslissing is snel genomen. Toch valt het me moeilijk afscheid te nemen van dit canadese stel. We spreken af in san francisco, waar zij over 14 dagen zullen arriveren. Het is inmiddels 3 uur 's middags, de volgende state beach is 20 mijl. Om me fysiek en mentaal voor te bereiden haal ik een hamburger bij Carls Jr., vul mijn waterflessen en geef mijn benen de vrije loop.
2uur later - na highway, freeway en fietspad - stap ik met trillende benen af. De camping is direct aan zee, en vrijwel leeg. Ik zet mijn tent op, en wandel naar een bankje aan de oceaan. En terwijl een walvis een bruisende groet de lucht in stuurd, verdwijnt de zon langzaam, met haar prachtigste avondkleed, zacht sissend in de grote oceaan.
3 comments:
De wereld moet langzaam en op de tast veroverd worden. De Homo sapiens is gebaat bij tegenstand. De hoeveelheid tegenstand die hij overwint bepaalt het genot dat hij uiteindelijk aan een gebeurtenis beleeft. Moeilijkheden geven zijn leven zin.
Citaat uit: Ik was nooit in Isfahan van Tommy Wieringa.
Hallo Wereldburger,
zit je sinds 13 maart in de middle of nowhere? Al lang niets gehoord van je.
Laatst bericht van jouw thuisfront gehoord dat je stage loopt op een vrijeschool.
Groeten Fred
Paaaap... typisch
Post a Comment