Dag 12 / zaterdag 18 maart
Van Watsonville Golfterrein naar Point Montara Lighthouse - 95 miles
Totaal: 613,6 mijl. Wind: tegen
Om 3 uur 's nachts wordt ik wakker. Ik besluit net weer in slaap te vallen als ik me herinner waar ik ben. Weg slaap. Langzaam, maar onder hevige stress begin ik de tent in te pakken. Even petzelen is noodzakelijk als ik mijn fietsensleutel in het gras laat vallen. Als ik eenmaal op de weg ben kan ik opgelucht ademhalen. Omdat het onmogelijk fietsen is in de kou en mist en het al 5 dagen geleden is dat ik iets aan het thuisfront heb laten weten ga ik terug naar het tankstation van gisteravond, om daar de telefooncel te gebruiken. Die doet het niet.
Op goed geluk fiets ik door de mist. Na een paar mijl tussen de artisjokkenvelden gefietst te hebben kom ik weer in een klein stadje. In een 24h laundry service probeer ik nog een keer te bellen. Maar ook die telefooncel accepteerd mijn gesprek niet. Maar hierbinnen is het tenminste warm en licht. Een half uurtje later probeer ik het nog een keer. Weer niks. Maar als ik buiten om de hoek kijk zie ik dat er in het zelfde gebouw een mexicaans bakkertje zit. Ik keten mijn fiets vast aan de eerste de beste bereidwillige lantaarnpaal en geniet al gauw van een beker hete thee en mexicaanse broodjes. Precies wat ik nodig heb. Ik koop een telefoonkaart en bel vanuit de bakkerij naar huis. Het is kwart voor 6. Fijn om even een bekende stem te horen. Al vraag ik me af of ze nu geruster zijn thuis. Ik ben moe en kapot met nog zo'n 100 mijl voor de boeg tot San Francisco.
Door (weer eens) zeer spaarzame plaatsing van de fietsroute bordjes besluit ik om een stuk de snelweg te nemen. Na een paar afritten wordt het erg druk en daarbij geeft een bord aan dat er hier een gebouw van de highway patrol in de buurt zit. Omdat ik bij god niet weet hoe ik santa cruz moet komen anders dan de snelweg trek ik mijn stoute schoenen aan en fiets de snelweg weer op. De luidspreker van een politiewagen dwingt me al na zo'n 100 meter tot stilstand. "You're not alowed to drive on the freeway..." klinkt het. Of ik het verboden-voor-fietsers bord niet gezien had. Ik moet er vrij hulpeloos uit zien met die wallen en m'n harrypotter brilletje want na een meewarig lachje wijst de agente me de goede weg.
Voordat ik verder ga doe ik m'n lenzen in en kom zowaar terecht op een fietsroute naar Santa Cruz. Het is een mooi stadje aan de kust, met ongewoon veel fietspaden. Over de boulevard kom ik via een oude boerderij terug op Highway 1. Wind tegen? Zeg maar Katrina. Zelfs heuvel af moet ik flink trappen om vooruit te komen. Dag San Francisco (nog 67 mijl.)
Ik trap uit alle macht, maar kom niet verder dan 8/9 mijl/u. Bij Pigeon Point geef ik op. In een wegrestourantje eet ik een egg/bacon sandwich a $9.15, een cola en een bananensplit toe. Samen $ 18,40. Ik doe extra lang over 't eten. Het is pas 1 uur en ik heb geen energie meer over. De serveerster verteld me dat er vlakbij een jeugdherberg zit in een oude vuurtoren, twee mijl verderop. Maar als ik daar aankom is het pas half twee en ik kan geen kamer krijgen voor 16:30u.
Ik denk aan de jakuzzi en fiets door. Het is nog 30 mijl tot aan half moonbay state beach. Wild camperen is geen optie gezien de overuren die mijn zweetklieren maken vandaag. Na tien mijl, terwijl ik mijn fiets vloekend de zoveelste heuvel op duw en van pure ermoei niet meer weet waar voor of achter is, komen me een paar wielrenners tegemoet. Wie, wat en waarnaartoe...? (het gebruikelijke verhaal.) Of ik wat repen wil. (ja, graag!) Of ik een lift wil? (wonderen bestaan!). Dat laat ik me geen twee x vragen, en na een korte maar stijle afdaling tillen ze mijn fiets en tassen in een van hun wagens, stoppen me nog een appel en wat extra repen toe en wensen ze me nog een goede reis. en van het een op het andere moment zit ik in grote amerikaanse pick-up. Kathie (mijn chauffeur) verteld me over haar fietstochten terwijl we met zo'n 80 mijl/u richting half moon bay rijden. Als we bijna bij de state beach zijn, zegt ze dat er een erg mooie youth hostel is aan het eind van de baai, ook bij een vuurtoren. Of ik daar naar toe wil? "And you know what?, I'll pay for your night." Ik weet niet meer wat ik moet zeggen.
Als we in de jeugdherberg te horen krijgen dat er net een kudde jappaners is gekomen, en dat ze vol zitten, lobby't Kathy net zo lang tot dat ik in de gemeenschappelijke ruimte mag slapen. Ik bedank haar uit de grond van mijn hart, maar ze wimpelt al mijn woorden weg onder het mom dat ik dat ook voor een ander zou doen, geeft me nog een stratenboek van california en verdwijnt met ronkende moter naar het zuiden. Nadat ik mijn spullen in een hoek gestapeld heb wandel ik wat rond tussen de houten huisjes die samen de jeugdherberg vormen.In de keuken besef ik me dat ik geen ontbijt heb voor morgen, maar vandaag schijnt mijn geluk geen einde te vinden, want als ik een paar gasten vraag of er een supermarkt in de buurt zit, bieden ze me spontaan een deel van hun ontbijt aan. Na het avondeten ga ik op de bank liggen, mijn slaapplaats voor vanacht - en lees wat in siddharta. Een stel uit San Francisco geeft me een doos chocolade-amandelen-met-kaneel. Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn...!
Van Watsonville Golfterrein naar Point Montara Lighthouse - 95 miles
Totaal: 613,6 mijl. Wind: tegen
Om 3 uur 's nachts wordt ik wakker. Ik besluit net weer in slaap te vallen als ik me herinner waar ik ben. Weg slaap. Langzaam, maar onder hevige stress begin ik de tent in te pakken. Even petzelen is noodzakelijk als ik mijn fietsensleutel in het gras laat vallen. Als ik eenmaal op de weg ben kan ik opgelucht ademhalen. Omdat het onmogelijk fietsen is in de kou en mist en het al 5 dagen geleden is dat ik iets aan het thuisfront heb laten weten ga ik terug naar het tankstation van gisteravond, om daar de telefooncel te gebruiken. Die doet het niet.
Op goed geluk fiets ik door de mist. Na een paar mijl tussen de artisjokkenvelden gefietst te hebben kom ik weer in een klein stadje. In een 24h laundry service probeer ik nog een keer te bellen. Maar ook die telefooncel accepteerd mijn gesprek niet. Maar hierbinnen is het tenminste warm en licht. Een half uurtje later probeer ik het nog een keer. Weer niks. Maar als ik buiten om de hoek kijk zie ik dat er in het zelfde gebouw een mexicaans bakkertje zit. Ik keten mijn fiets vast aan de eerste de beste bereidwillige lantaarnpaal en geniet al gauw van een beker hete thee en mexicaanse broodjes. Precies wat ik nodig heb. Ik koop een telefoonkaart en bel vanuit de bakkerij naar huis. Het is kwart voor 6. Fijn om even een bekende stem te horen. Al vraag ik me af of ze nu geruster zijn thuis. Ik ben moe en kapot met nog zo'n 100 mijl voor de boeg tot San Francisco.
Door (weer eens) zeer spaarzame plaatsing van de fietsroute bordjes besluit ik om een stuk de snelweg te nemen. Na een paar afritten wordt het erg druk en daarbij geeft een bord aan dat er hier een gebouw van de highway patrol in de buurt zit. Omdat ik bij god niet weet hoe ik santa cruz moet komen anders dan de snelweg trek ik mijn stoute schoenen aan en fiets de snelweg weer op. De luidspreker van een politiewagen dwingt me al na zo'n 100 meter tot stilstand. "You're not alowed to drive on the freeway..." klinkt het. Of ik het verboden-voor-fietsers bord niet gezien had. Ik moet er vrij hulpeloos uit zien met die wallen en m'n harrypotter brilletje want na een meewarig lachje wijst de agente me de goede weg.
Voordat ik verder ga doe ik m'n lenzen in en kom zowaar terecht op een fietsroute naar Santa Cruz. Het is een mooi stadje aan de kust, met ongewoon veel fietspaden. Over de boulevard kom ik via een oude boerderij terug op Highway 1. Wind tegen? Zeg maar Katrina. Zelfs heuvel af moet ik flink trappen om vooruit te komen. Dag San Francisco (nog 67 mijl.)
Ik trap uit alle macht, maar kom niet verder dan 8/9 mijl/u. Bij Pigeon Point geef ik op. In een wegrestourantje eet ik een egg/bacon sandwich a $9.15, een cola en een bananensplit toe. Samen $ 18,40. Ik doe extra lang over 't eten. Het is pas 1 uur en ik heb geen energie meer over. De serveerster verteld me dat er vlakbij een jeugdherberg zit in een oude vuurtoren, twee mijl verderop. Maar als ik daar aankom is het pas half twee en ik kan geen kamer krijgen voor 16:30u.
Ik denk aan de jakuzzi en fiets door. Het is nog 30 mijl tot aan half moonbay state beach. Wild camperen is geen optie gezien de overuren die mijn zweetklieren maken vandaag. Na tien mijl, terwijl ik mijn fiets vloekend de zoveelste heuvel op duw en van pure ermoei niet meer weet waar voor of achter is, komen me een paar wielrenners tegemoet. Wie, wat en waarnaartoe...? (het gebruikelijke verhaal.) Of ik wat repen wil. (ja, graag!) Of ik een lift wil? (wonderen bestaan!). Dat laat ik me geen twee x vragen, en na een korte maar stijle afdaling tillen ze mijn fiets en tassen in een van hun wagens, stoppen me nog een appel en wat extra repen toe en wensen ze me nog een goede reis. en van het een op het andere moment zit ik in grote amerikaanse pick-up. Kathie (mijn chauffeur) verteld me over haar fietstochten terwijl we met zo'n 80 mijl/u richting half moon bay rijden. Als we bijna bij de state beach zijn, zegt ze dat er een erg mooie youth hostel is aan het eind van de baai, ook bij een vuurtoren. Of ik daar naar toe wil? "And you know what?, I'll pay for your night." Ik weet niet meer wat ik moet zeggen.
Als we in de jeugdherberg te horen krijgen dat er net een kudde jappaners is gekomen, en dat ze vol zitten, lobby't Kathy net zo lang tot dat ik in de gemeenschappelijke ruimte mag slapen. Ik bedank haar uit de grond van mijn hart, maar ze wimpelt al mijn woorden weg onder het mom dat ik dat ook voor een ander zou doen, geeft me nog een stratenboek van california en verdwijnt met ronkende moter naar het zuiden. Nadat ik mijn spullen in een hoek gestapeld heb wandel ik wat rond tussen de houten huisjes die samen de jeugdherberg vormen.In de keuken besef ik me dat ik geen ontbijt heb voor morgen, maar vandaag schijnt mijn geluk geen einde te vinden, want als ik een paar gasten vraag of er een supermarkt in de buurt zit, bieden ze me spontaan een deel van hun ontbijt aan. Na het avondeten ga ik op de bank liggen, mijn slaapplaats voor vanacht - en lees wat in siddharta. Een stel uit San Francisco geeft me een doos chocolade-amandelen-met-kaneel. Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn...!
No comments:
Post a Comment