Dag 6 / 12 maart - zondag
Van McGRath S.B. naar Ventura S.B. - 12 mijl
Hoewel het 's nachts regende dat het goot, schijnt de zon 's ochtends vrolijk de tent binnen. Dave & Anna zijn al op en druk in de weer voor het ontbijt. Met een fris gewassen gezicht schaar ik mij aan de picknick tafel, om daar verwend te worden met heuse StrawberryPancakes. Dat een kant er wat outdoor-achtig uitziet doet er niet toe. Het is verbazingwekkend in wat voor tempo ze hun fietsen rijklaar hebben, gezien het grote aantal spullen. Voor vertrek staat me nog een verrassing te wachten, als ze allebij een minidisc speler met speakerset op hun voortasjes monteren. Van de een op de andere dag rijd ik tussen canadese underground en manu chou...
Na zo'n 7 mijl, op een akelig stijl heuveltje geeft dave's al niet zo stabiele achterwiel zijn laatste adem. Gezien het aantal resterende spaken en de ongezonde kromming van de velg besluiten we dat hier een fietsenmaker aan de pas moet komen. Benieuwd of het hier mogelijk is op zondag, en omdat het toch al laat is, en ik hier tenslotte voor vakantie ben besluit ik me definitief aan te sluiten bij dit reisgezelschap. Terug dus, ventura in.
In een alleraardigst fietsenzaakje met de schilderachtige naam Ventura's BIkeshop, leveren we Dave's - en voor de zekerheid ook maar Danna's - fiets af. Een nieuw achterwiel, nieuwe ketting en tandwielen voor Meneer, en de laatste twee ook voor Mevrouw alstublieft. Ook al hebben ze hun fietsen voor 200 dollar van Ebay gehaald, ben ik stiekem trots op mijn fietsje, die zich uitstekend gedraagd. Nog niet 1 lekke band in haar loopbaan. Maar ik zeg niks.
Om de tijd te doden, gaan we op zoek naar een mex. Ik mompel wat over een beperkt budget, maar zorgen zijn voor morgen, dus eten we alledrie de burrito special of the day. Met brandende lippen besluit ik om de volgende keer om de milde salsa te vragen.
Om 1 uur zijn we terug on the road. Dave is zo enthausiast over z'n nieuwe tandwielen dat hij - continu op en neer schakelend - vervaarlijk begint te slingeren en bijna de oceaan in rijd. Na een tijdje wisselen we het rustige fietspad in voor een b-weg. Waarmee ook de zon verdwijnt achter een dik pak wolken die we in Ventura al zagen hangen. In een groente en fruit kraampje langs de weg schuilen we voor de regen, en slaan een hoop advocado's in. (10 voor een dollar, maar niet groter dan mandarijntjes.) ALs de regen aanhoud, kopen we ook maar wat tomtaen, lemoenen, een ui, knoflook , jalepeno (groene peper) voor salsa en guacemole.
Zodra het opklaart vervolgen we onze tocht. Vrij snel veranderd de b-weg in een modderig zandpad wat uitmond op de vluchtstrook van een snelweg. Hier hebben we niet veel zin in. Al gauw komen we in Carpenteria, waar een State Beach camping is. De hike & bike is leeg, zoals gewoonlijk, op 1 tent na. Terwijl we de salsa snijden en de advocado's kneden komt er een figuur uit de tent tevoorschijn. De figuur is een oud-sergant uit Arizona, de laatste wild-west staat van amerika, die na een korte maar ongetwijfeld nauwkeurige inspectie van onze tenten en fietsen een gesprek met ons aanknoopt. Terwijl hij in zijn cowboy taaltje over zijn fietstochten verteld, hoe hij op en neer fietst tussen mexico en canada, over slaap problemen, en ritten midden in de nacht in de woestijn, verwonder ik me over zijn lichaamshouding. Er is iets afwachtends aan hem. Hij heeft een voet een pas vooruit en leunt een weinig op zijn achterste been. Hierdoor kijkt hij ons niet aan als hij spreekt, maar heeft zijn blik gericht ergens boven de palmbomen, alsof hij wacht op de dood of god of wie weet wat. Waarschijnlijk zal het een harde strijd zijn wanneer het op een treffen aankomt. Maar hij zal vechten, ook al is het zijn laaste strijd. Hij zal vechten, en wanneer de dood zich over hem heen buigt, hem recht in zijn benige aangezicht spuwen, om met een volhardende grijns ter aarde te worden gebracht.
Samen met Dave drink ik een halve flesTequila, die we in de supermarkt hebben gehaald, en geniet ondertussen van de salsa met tortilla's. Wanneer de maan kalme schaduwen op het gras werpt, en enkel we enkel nog de oceaan horen ruisen verdwijnt de sergant in zijn tent en komt tevoorschijn met een buil sjek en een zak wiet. De rook blaast hij met kalme maar kordate stoten riching de maan. Het leven is zoals het is: goed maar diagonaal.
Iets zegt me dat het klopt...
Van McGRath S.B. naar Ventura S.B. - 12 mijl
Hoewel het 's nachts regende dat het goot, schijnt de zon 's ochtends vrolijk de tent binnen. Dave & Anna zijn al op en druk in de weer voor het ontbijt. Met een fris gewassen gezicht schaar ik mij aan de picknick tafel, om daar verwend te worden met heuse StrawberryPancakes. Dat een kant er wat outdoor-achtig uitziet doet er niet toe. Het is verbazingwekkend in wat voor tempo ze hun fietsen rijklaar hebben, gezien het grote aantal spullen. Voor vertrek staat me nog een verrassing te wachten, als ze allebij een minidisc speler met speakerset op hun voortasjes monteren. Van de een op de andere dag rijd ik tussen canadese underground en manu chou...
Na zo'n 7 mijl, op een akelig stijl heuveltje geeft dave's al niet zo stabiele achterwiel zijn laatste adem. Gezien het aantal resterende spaken en de ongezonde kromming van de velg besluiten we dat hier een fietsenmaker aan de pas moet komen. Benieuwd of het hier mogelijk is op zondag, en omdat het toch al laat is, en ik hier tenslotte voor vakantie ben besluit ik me definitief aan te sluiten bij dit reisgezelschap. Terug dus, ventura in.
In een alleraardigst fietsenzaakje met de schilderachtige naam Ventura's BIkeshop, leveren we Dave's - en voor de zekerheid ook maar Danna's - fiets af. Een nieuw achterwiel, nieuwe ketting en tandwielen voor Meneer, en de laatste twee ook voor Mevrouw alstublieft. Ook al hebben ze hun fietsen voor 200 dollar van Ebay gehaald, ben ik stiekem trots op mijn fietsje, die zich uitstekend gedraagd. Nog niet 1 lekke band in haar loopbaan. Maar ik zeg niks.
Om de tijd te doden, gaan we op zoek naar een mex. Ik mompel wat over een beperkt budget, maar zorgen zijn voor morgen, dus eten we alledrie de burrito special of the day. Met brandende lippen besluit ik om de volgende keer om de milde salsa te vragen.
Om 1 uur zijn we terug on the road. Dave is zo enthausiast over z'n nieuwe tandwielen dat hij - continu op en neer schakelend - vervaarlijk begint te slingeren en bijna de oceaan in rijd. Na een tijdje wisselen we het rustige fietspad in voor een b-weg. Waarmee ook de zon verdwijnt achter een dik pak wolken die we in Ventura al zagen hangen. In een groente en fruit kraampje langs de weg schuilen we voor de regen, en slaan een hoop advocado's in. (10 voor een dollar, maar niet groter dan mandarijntjes.) ALs de regen aanhoud, kopen we ook maar wat tomtaen, lemoenen, een ui, knoflook , jalepeno (groene peper) voor salsa en guacemole.
Zodra het opklaart vervolgen we onze tocht. Vrij snel veranderd de b-weg in een modderig zandpad wat uitmond op de vluchtstrook van een snelweg. Hier hebben we niet veel zin in. Al gauw komen we in Carpenteria, waar een State Beach camping is. De hike & bike is leeg, zoals gewoonlijk, op 1 tent na. Terwijl we de salsa snijden en de advocado's kneden komt er een figuur uit de tent tevoorschijn. De figuur is een oud-sergant uit Arizona, de laatste wild-west staat van amerika, die na een korte maar ongetwijfeld nauwkeurige inspectie van onze tenten en fietsen een gesprek met ons aanknoopt. Terwijl hij in zijn cowboy taaltje over zijn fietstochten verteld, hoe hij op en neer fietst tussen mexico en canada, over slaap problemen, en ritten midden in de nacht in de woestijn, verwonder ik me over zijn lichaamshouding. Er is iets afwachtends aan hem. Hij heeft een voet een pas vooruit en leunt een weinig op zijn achterste been. Hierdoor kijkt hij ons niet aan als hij spreekt, maar heeft zijn blik gericht ergens boven de palmbomen, alsof hij wacht op de dood of god of wie weet wat. Waarschijnlijk zal het een harde strijd zijn wanneer het op een treffen aankomt. Maar hij zal vechten, ook al is het zijn laaste strijd. Hij zal vechten, en wanneer de dood zich over hem heen buigt, hem recht in zijn benige aangezicht spuwen, om met een volhardende grijns ter aarde te worden gebracht.
Samen met Dave drink ik een halve flesTequila, die we in de supermarkt hebben gehaald, en geniet ondertussen van de salsa met tortilla's. Wanneer de maan kalme schaduwen op het gras werpt, en enkel we enkel nog de oceaan horen ruisen verdwijnt de sergant in zijn tent en komt tevoorschijn met een buil sjek en een zak wiet. De rook blaast hij met kalme maar kordate stoten riching de maan. Het leven is zoals het is: goed maar diagonaal.
Iets zegt me dat het klopt...
1 comment:
Pepino toch,
Goed, maar diagonaal. Met een luide grinnik lees ik je laatste regel. Het is goed om weer eens van je te horen. Fijn om op deze manier een beeld te krijgen van je reis. Hier zijn de tentamens weer achter de rug en ben ik meteen weer met een nieuwe periode begonnen. Mondiale Geschiedenis en Statistiek staan er op het menu, respectievelijk razend interessant en ietwat vervelend.
Nog bedankt voor je telefoontje vorige week.
Alles goed in San Francisco?
Vast wel.
Groet van Arthur.
Post a Comment