Dag 5

Dag 5 / 11 maart

Van Santa Monica Youth Hostel naar McGrath State Beach - 52 miles

Om 8:30u zit ik aan het ontbijt, en hoewel er nog veel te zien is (Disneyland, Hollywood, Beverly Hills) wil alles in mij weer op de fiets. Ik wordt op weg geholpen door wat verdwaalde bikeroute bordje, passeer een luxe woonwijk met brede straten met veel bomen en groen, enkele kuddes hardlopers (een massasport hier), beklim wat heuveltjes en kom met wat geluk op een fietspad tussen de oceaan en Highway 1 terecht.

Terwijl de lucht langzaam betrekt eindigt het fietspad plotseling, zoals dat hier wel vaker het geval is. Ik begin me bijna thuis te voelen op deze brede straten, die vergeleken met nederland erg rustig zijn. De weg slingert langs de kust, en verlaat al gauw de bewoonde wereld. De heuvels van grijs-rood gesteente en zand laten geen ruimte voor bebouwing.

Met flinke wind en de eerste regen tegen trap ik langs Leo Carello S.B., een van de staatscampings met Hike & Bike. Speciaal voor reizigers die zich op eigen kracht voortbewegen. (erg zeldzaam hier). Voorwaarde is dat je na 4uur 's middags komt en voor 9u 's ochtends weer vertrekt. Anders betaal je $25,- in plaats van 3-5$... Maar goed: wind en regen, 30 mijl op de teller, laat maar komen die ontwikkeling!

Mijn doorzetten wordt beloond. Na een uur stopt de regen en neemt de wind af. Ik verlaat de kust om een militaire basis te omzeilen. Vlak bij de hoofdingang staan tot mijn verassing twee fietsers met veel tassen op een kaart te turen. Het zijn de canadezen Dave & Danna (spreek uit: Deev & Denna). Dave bruingebrand, een wit (kletsnat) t-shirt, grote zonnebril, Danna minder bruin, regenjas en pet met daaronder donkere krullen. Beiden gezellig dik, en met een pak bagage waar je u tegen zegt. Kortom echte vakantie fietsers. Ik besluit om een stuk met hen op te fietsen, pauls email wijst de weg.
Hun bagage, geholpen door de wat krakkemikkige fietsen, vertaald zich in een rustig gangetje. Terwijl we praten over 'die gekke amerikanen' met hun mijlen en Farenheit, ontdekt Dave een klein aarbeien standje, waar we ook wat heerlijke, rijpe mango's inslaan.

In Port Hueneme halen we verse pasta, tomatensaus en italiaanse worstjes voor op de camping. Een paar mijl richting noorden. We willen er net onze tenten opzetten als een verschrikkelijke klap onze aandacht trekt. Een mexicaanse fam. in pickup heeft een andere auto (gelukkig ook een pickup) geramd. Terwijl de eersten onder luid geschreeuw en gehuil heelhuids uit de auto klimmen, staat de tweede auto midden op de weg met een compleet weggeslagen voorwiel, en lekt een vloeistof op het wegdek. Het andere verkeer ontwijkend open ik de deur, waarin een meisje van hoogstens 17-18 jr. huilend haar telefoon tegen haar oor drukt. Ik help het hoopje ellende uit de auto en doe de noodverlichting aan (of wat er nog van over is). Gelukkig is ook zij op het eerste gezicht ongedeert, maar verkeert wel in een soort shock toestand. Terwijl danna zich om de mex. bekommert, probeer ik met dave het meisje te kalmeren. Ze stopt me de telefoon toe, waarin een hevig geschrokken moeder mij om uitleg vraagt. Die heb ik niet, maar de nooddiensten zijn onderweg.
Wanneer de vader, beste vriendin en ambulance aanwezig zijn, gaan we terug naar de tent. Ook wij kunnen nu een kop thee en een warme maaltijd gebruiken. De wind zorgt er echter voor dat het bij een lauwe maaltijd blijft. Koud en moe kruip ik in mijn slaapzak.