Los Angeles

Dag 4 / 10 maart

A day off in Los Angeles

Ik wordt wakker in een kamer met 3 stapelbedden, een raam en een wastafel. Mijn horloge geeft 6.30u aan. Te vroeg... Ik rek het opstaan tot 9 uur, en neem daarna een luxe ontbijt in de jeugdherberg a $ 3,50. Tijdens het ontbijt wordt ik gade geslagen door enkele japanners. Als ik wat beter kijk zie ik dat het dezelfde zijn die gisteravond onder veel oh's en ah's mijn pasta allah chili con carne (uit blik) hebben geproeft.

We wisselen wat backpack termen uit, daarna vragen de twee dames of ik zin heb om downtown la te bezichtigen. Ik dacht dat ik niet erg enthousiast overkwam, maar ik moet me vergist hebben, want nadat ik anderhalf uur achter de computer had gezeten stonden ze klaar om te vertrekken. Met een smoes ga ik naar mijn kamer op zoek naar Mirco, een jongen uit venetie die om alles moest lachen. Hij was nu twee maanden in amerika en praat met een tongval die iedere amerikaanse moet doen smelten.

Hij trakteert me op een capuchino @ starbucks. Ik wil op zoek naar een basketball store om wat shirts en broekjes te kopen voor ronnie. Hij wil op zoek naar Gareth, een ongezond witte engelsman die ons gisteravond in de pub op bier trakteerde, en die constant op zoek is naar de combinatie van wiet en vloeitjes. We besluiten tot het laatste.
Na wat gestruin over de boulevard vinden we heb uiteindelijk in de jeugdherberg, en gezamelijk nemen we de bus naar het centrum, gareth voor vloeitjes, mirco voor de trein naar San Diego. In de bus ruil ikmijn muts tegen de jas van mirco en zeg hem gedag.

Downtown la is onwaarschijnlijk leeg. Veel winkels, met veel van hetzelfde. Net zoals de mensen. In een allertreurigst fastfoot restaurantje genaamt Pocco Locco haal ik mijn eerste mexicaans eten. Een grote vergissing. Gareth slaagt er in om nog bleker te zien. We doden de tijd door wat in de winkels te rommelen, kopen wat t-shirts (a 1$) en een hoed om mijn oren wat te sparen voor de zon.

Ondanks (of door) de wat kalme middag in la, kruipt er tijdens de busrit terug een gevoel van tevredenheid en geluk in mijn buik. Aan de andere kant van het gangpad zit een meisje met een mediteraan uiterlijk, en een prachtige lach. Terwijl ik twijfel over of en zoja hoe ik haar aan zal spreken vraagt ze langs de neus weg of ik weet waar 4th street is. Overompeld, bazel ik dat Gareth dat waarschijnlijk wel weet (sukkel), kijk met een rood hoofd de andere kant op (lafaard) en probeer daarna om me (zonder succes) in het ontstane gesprek te mengen.

Voor ik er erg in heb roept de chauffeur dat we er zijn (Santa Monica Boulevard) en moeten we eruit. Ik mompel een groet naar het meisje - nu in gesprek met de busdriver - en stap de bus uit. Terwijl Gareth honderuit praat over zijn handel in verdovende middelen in engeland - hij stuurt de nederlandse wiet vanuit duitsland naar engeland, om controle te ontduiken - erger ik me aan mijn stomheid. Dan, overmand door heroische romantiek, ren ik terug richting bushalte, gebaar heftig naar de chauffeur - die stopt - en verbaasd de deuren opent, zeg stamelend: You're the most beautifull girl.. draai me om (weer met een rood hoofd) struikel bijna over de stoeprand en verdwijn om de hoek.

Veel mensen drinken om te vergeten.

Aangemoedigt door gareth drink ik twee kannen heineken. Hij helpt mee. Hij begint te vertellen over Hooters, een cafe waar een beetje man toch wel geweest moet zijn. Omdat mijn eer toch al niet veel meer voorsteld, wordt ik een half uur later bedient door serveerters met a. te grote borsten b. te kleine kleren en c. een onwrikbare glimlach. Gareth verzekerd met dat dit een family restaurant is. Ik besluit hem niet meer te vertrouwen.

Een halve liter buttweiser rijker en te veel dollars armer, zitten we weer in de pub en speculeren over bush, vrouwen, wiet en vloei. Voel ik me meer man? Wat denk je zelf?
Maar dit is amerika, denk ik hardop, draai me om, en val uitgeput in slaap.