Dag 21 / 1 mei
Van Highway 140 naar Yosemite Bug Youthhostel
Ondanks ons voornemen vroeg te vertrekken staan we laat op. Slaapzakken zijn nat van de dauw, maar zullen gauw genoeg droog zijn door de zon. vandaag is het weer zo'n 95 graden F. Preston is al op en helpt met kippn voeren. de familie trakteert ons nog op pancakes met veel ahorn siroop. Ook mogen we gebruik maken van de douche. hard nodig na een week fietsen en zweten.
De kinderen blijven thuis van school vanwege de staking. Een actie tegen de nieuwe immigratie wet, die iedere immigrant zonder verblijfsvergunning tot een crimineel maakt. Daarbij maakt het niet uit dat veel van deze (voornamelijk) mexicanen al zo'n 15 jaar in amerika wonen en werken, voor een paar dollar per uur. Ik hoop dat het de regering duidelijk wordt dat amerika niet eens meer zonder deze mensen kan.
Het is dus erg gezellig in de ochtend zodat we, na alle goede wensen en een extraatje onderweg, het na twaalven is voordat we vertrekken. Michael, 18 jr. is -net als de rest van de familie- erg onder de indruk van onze prestaties, en plant spontaan een trip naar Santa Cruz: Op Zijn SkateBoard! Zo zie je maar weer, het kan altijd gekker.
Hwy 140 heeft geen verharde berm, en de rijstroken zijn smal. Vervelend hoor, die fietsers die op z'n minst 20 centimeter van de weg in beslag nemen, als je in je 1:1 hummer plankgas naar Yosemite wilt. Maar na die paar auto's die wilden bewijzen dat hun claxon functioneert is de rest van het verkeer relatief galant. De drukte en de hitte zorgt voor een goed tempo.
Vlak voordat we aan een lange klim beginnen naar Mariposa houden we halt bij een tankstation met een fietsersvriendelijke picknick tafel onder een grote eik. Preston zorgt voor een heerlijke, dubbeldicke zelfgemaakte sandwich, en ik haal -geheel eigenhandig- een corndog (hondenvlees met een laagje maismeel) en twee tostidos (ondefinieerbaar) in het tankstation.
Het is zo'n 35 graden tijdens de twee uur durende klim, maar daarna een welverdiende afdaling tot aan Mariposa. We kopen wat postkaarten in het eerste 't beste winkeltje en ik ga op zoek naar een nieuwe USB kabel voor mijn camera. Preston wacht op 't trapje naast de computer zaak (gerunt door een opa van ver voor het chip tijdperk) die geen kabel voor me heeft, zodat ik het een eindje verderop in een fotowinkel probeer. Ook daar vang ik bot, terwijl preston, al tijd dodende bij de computer zaak, drie politieagenten aan de haak heeft geslagen. Aangezien hij geen id of rijbewijs (bij zich) heeft, voorzie ik een hoop trammelant. Na een korte ondervraging wordt ons verteld dat de vrouw uit de woning boven de computerzaak zich bedreigd voelde. Wij zeggen dat het ons spijt, hoewel we niemand anders dan het levend fossiel uit de winkel hebben gezien. En als we aanstalten maken te vertrekken is het ok. De macht van de politie hier is anders dan in Nederland.
Terug op de fiets, zonder usb kabel, rijden we naar het eind van het stadje. Er was ons verteld dat er een erg goede hamburgerjoint moet zijn, genaamd Miners In. De hamburgers zijn niet erg bijzonder, maar wat het bezoek leuk maakte was de familie Jansen. Overgewaait voor een bezoekje aan hun kroost dat studeert ten zuiden van San Francisco. Het is een erg gezellig etentje, dat -geheel tegen alle vooroordelen en tradities in- op rekening is van de Jansens. Nogmaals bedankt!
Het is inmiddels bijna 7 uur, tijd dus om een plek te zoeken voor de tent. Maar Preston prefereert de jeugdherberg voor vanavond. Het is al bijna donker (afgaande op de geur moeten we in een erg mooie omgeving fietsen) als we een derde fietser inhalen. Jo, zonder tassen maar met pistool, verteld hij. Nu, ik ben een weinig naief, maar ben toch blij als hij een paar km voor de jeugdherberg een hotel neemt. Ik juig te vroeg, want vlak voordat we de parkeerplaats opfietsen komt hij weer achterop. Het hotel was te duur (zei hij, en besloot ons in onze slaap te vermoorden.)
Toch besluiten we een tentcabin met hem te delen (Preston is wat minder achterdochtig, en het maakt ons verblijf een stuk goedkoper). Ik ledig een Rootbeer en een Orange Juice, preston een Guinnes. Mijn bed is te zacht om nog aan Jo en z'n pistolen te denken. Lang leve de slaap!
Van Highway 140 naar Yosemite Bug Youthhostel
Ondanks ons voornemen vroeg te vertrekken staan we laat op. Slaapzakken zijn nat van de dauw, maar zullen gauw genoeg droog zijn door de zon. vandaag is het weer zo'n 95 graden F. Preston is al op en helpt met kippn voeren. de familie trakteert ons nog op pancakes met veel ahorn siroop. Ook mogen we gebruik maken van de douche. hard nodig na een week fietsen en zweten.
De kinderen blijven thuis van school vanwege de staking. Een actie tegen de nieuwe immigratie wet, die iedere immigrant zonder verblijfsvergunning tot een crimineel maakt. Daarbij maakt het niet uit dat veel van deze (voornamelijk) mexicanen al zo'n 15 jaar in amerika wonen en werken, voor een paar dollar per uur. Ik hoop dat het de regering duidelijk wordt dat amerika niet eens meer zonder deze mensen kan.
Het is dus erg gezellig in de ochtend zodat we, na alle goede wensen en een extraatje onderweg, het na twaalven is voordat we vertrekken. Michael, 18 jr. is -net als de rest van de familie- erg onder de indruk van onze prestaties, en plant spontaan een trip naar Santa Cruz: Op Zijn SkateBoard! Zo zie je maar weer, het kan altijd gekker.
Hwy 140 heeft geen verharde berm, en de rijstroken zijn smal. Vervelend hoor, die fietsers die op z'n minst 20 centimeter van de weg in beslag nemen, als je in je 1:1 hummer plankgas naar Yosemite wilt. Maar na die paar auto's die wilden bewijzen dat hun claxon functioneert is de rest van het verkeer relatief galant. De drukte en de hitte zorgt voor een goed tempo.
Vlak voordat we aan een lange klim beginnen naar Mariposa houden we halt bij een tankstation met een fietsersvriendelijke picknick tafel onder een grote eik. Preston zorgt voor een heerlijke, dubbeldicke zelfgemaakte sandwich, en ik haal -geheel eigenhandig- een corndog (hondenvlees met een laagje maismeel) en twee tostidos (ondefinieerbaar) in het tankstation.
Het is zo'n 35 graden tijdens de twee uur durende klim, maar daarna een welverdiende afdaling tot aan Mariposa. We kopen wat postkaarten in het eerste 't beste winkeltje en ik ga op zoek naar een nieuwe USB kabel voor mijn camera. Preston wacht op 't trapje naast de computer zaak (gerunt door een opa van ver voor het chip tijdperk) die geen kabel voor me heeft, zodat ik het een eindje verderop in een fotowinkel probeer. Ook daar vang ik bot, terwijl preston, al tijd dodende bij de computer zaak, drie politieagenten aan de haak heeft geslagen. Aangezien hij geen id of rijbewijs (bij zich) heeft, voorzie ik een hoop trammelant. Na een korte ondervraging wordt ons verteld dat de vrouw uit de woning boven de computerzaak zich bedreigd voelde. Wij zeggen dat het ons spijt, hoewel we niemand anders dan het levend fossiel uit de winkel hebben gezien. En als we aanstalten maken te vertrekken is het ok. De macht van de politie hier is anders dan in Nederland.
Terug op de fiets, zonder usb kabel, rijden we naar het eind van het stadje. Er was ons verteld dat er een erg goede hamburgerjoint moet zijn, genaamd Miners In. De hamburgers zijn niet erg bijzonder, maar wat het bezoek leuk maakte was de familie Jansen. Overgewaait voor een bezoekje aan hun kroost dat studeert ten zuiden van San Francisco. Het is een erg gezellig etentje, dat -geheel tegen alle vooroordelen en tradities in- op rekening is van de Jansens. Nogmaals bedankt!
Het is inmiddels bijna 7 uur, tijd dus om een plek te zoeken voor de tent. Maar Preston prefereert de jeugdherberg voor vanavond. Het is al bijna donker (afgaande op de geur moeten we in een erg mooie omgeving fietsen) als we een derde fietser inhalen. Jo, zonder tassen maar met pistool, verteld hij. Nu, ik ben een weinig naief, maar ben toch blij als hij een paar km voor de jeugdherberg een hotel neemt. Ik juig te vroeg, want vlak voordat we de parkeerplaats opfietsen komt hij weer achterop. Het hotel was te duur (zei hij, en besloot ons in onze slaap te vermoorden.)
Toch besluiten we een tentcabin met hem te delen (Preston is wat minder achterdochtig, en het maakt ons verblijf een stuk goedkoper). Ik ledig een Rootbeer en een Orange Juice, preston een Guinnes. Mijn bed is te zacht om nog aan Jo en z'n pistolen te denken. Lang leve de slaap!
3 comments:
haaa pepijn,
bedankt voor je "woman on stamps" kaart. en natuurlijk kom ik daarop te staan ... hahah
kusjes
Servus Pepijn,
die Irmi hat mir heute von deinem Reisetagebuch erzählt. Ist eine Superidee.
Soweit es möglich ist (nederlands)verfolge ich deinen Tripreport. Anette und ich wünschen dir alles Gute und viel Glück. Meine liebe Frau ist besonders besorgt ob du auch genügend zum Essen kriegst :-)
Also wir denken an dich
groetjes
Sepp, Anette, Andrea und Laurin
Hoi Pepijn,
Fijn dat jullie toch nog een goede slaapplaats hebben gevonden en niet in het donker een tentje op hoefden te zetten.
Ons bezoek de volgende dag aan Yosemite leverde het aanblik van een echte zwarte beer op, die rustig aan de rand van een beekje zat te vissen en zich vervolgens eens lekker uitrekte aan een boomstam.
We hebben toen wel weer even aan jullie gedacht, overnachten in een tent, met zo'n beest rond je tentje!!!!
Bedankt voor jullie gezelschap, het was ook voor ons een super leuke ervaring, groetjes Hannie.
Post a Comment