Zondag 14 mei / Lone Pine, california
Tot nu toe is het me nog steeds gelukt om netjes alle dagen te verslaan, san francisco daargelaten, maar nu ik in het binnenland ben, is het bijna onmogelijk geworden. Vandaar een korte update van de laatste dagen, en een blik vooruit.
Vanaf Yosemite bug was het een korte rit naar Yosemite Valley, waar het allemaal te doen is. Redwoods, grote bomen met een zachte schors, en enorme watervallen. Nog op zoek naar de juiste camping werden we, ik en preston, uitgenodigt om een campsite te delen met een echtpaar uit zuid-afrika, waar een erg interessante avond op volgde. Heather is de oprichtster van Gods Golden Acre (.nl), een project waar ondertussen 5000 aidswezen een onderkomen en verzorging hebben. Ze is hier voor de publicatie van haar biografie. De volgende ochtend krijgen we nog wat eten mee als zij vertrekken.
Wij gaan naar Camp 4, een goedkopere camping waar we drie dagen verblijven. De eerste dag gebruik ik om wat aan m'n fiets te klussen (overigens in san francisco de achter(buiten)band vervangen, deze was compleet versleten). De tweede dag, dat was 4 mei, samen met een stel uit Redding, ca naar de top van Yosemite falls gewandelt. Wonderschoon, machtig: genieten!
Na nog een dag rustig aandoen, ik was wat grieperig en had al een paar dagen last van mijn schouder, vertrek ik in tegenstelling tot eerdere plannen naar het noorden over hwy 120 en 49 richting Jackson. Onderweg doe ik de Rawhide waldorf school aan. Een mooi schooltje midden in een landschap van boerderijen, eikebomen en kleine dorpjes. Overnacht bij de lerares van klas 4, en in de berm net na Jackson, waar de 88 me naar het oosten over de bergen moet brengen. Het is 18 uur als ik na een praatje met Pete van Vliet, een americaan met duidelijke europese wortels en een reusachtige vrachtwagen met hooi, op 6500 voet (2300 meter) mijn tentje opzet in de sneeuw. Een prachtige zonsonder- en opgang. En geen beer of bergleeuw te zien. Het is de volgende dag flink klimmen met twee passen te gaan, maar het uitzicht is en blijft prachtig. Silver lake is nog bevroren, maar de eerste wilde ganzen zwemmen al in een wak bij de dam, en bedelen even later om de chips die ik van Pete heb gekregen. Ondanks de bergen fiets ik zo'n 70 mijl, met aan het einde een afdaling waar ik mijn persoonlijke snelheidsrecord verbeter. In Walker, aan de andere kant van de Sierra's dus. Bij een familie slaap ik op de trampoline in de tuin.
De volgende dag ontmoet ik Florian (30 jr), een fransman, volgens afspraak een eindje voor Mono Lake. Hij fiets van Canada naar Guatamala (respect!) en we zullen samen death valley doorkruisen. In Lee Vinning, aan mono lake, krijgen we gratis eten en bier bij het Mobile tankstation, erg lekker!, en slapen onder de sterren.
Gisteren heb ik ontdekt wat woestijn hitte is, als we na de supermarkt om 12:30 naar buiten komen en lopen (of fietsen) in de zon voelt als een regen van zweepslagen. Hier besluiten we om Deathvalley, waar het zo'n 45 graden zal zijn, 's nachts te doorkruisen, ideaal door de volle maan. Nu zijn we in Lone Pine, het laatste oord voor de Vallei van de Doden, wens me geluk en denk aan me de komende 24 uur. Want zolang zullen we moeten fietsen om dit te overleven. We vertrekken om 18 uur. Het avontuur schraapt met zijn hoornen hoeven over de ruwe grond, Death Valley, here we come!
Tot nu toe is het me nog steeds gelukt om netjes alle dagen te verslaan, san francisco daargelaten, maar nu ik in het binnenland ben, is het bijna onmogelijk geworden. Vandaar een korte update van de laatste dagen, en een blik vooruit.
Vanaf Yosemite bug was het een korte rit naar Yosemite Valley, waar het allemaal te doen is. Redwoods, grote bomen met een zachte schors, en enorme watervallen. Nog op zoek naar de juiste camping werden we, ik en preston, uitgenodigt om een campsite te delen met een echtpaar uit zuid-afrika, waar een erg interessante avond op volgde. Heather is de oprichtster van Gods Golden Acre (.nl), een project waar ondertussen 5000 aidswezen een onderkomen en verzorging hebben. Ze is hier voor de publicatie van haar biografie. De volgende ochtend krijgen we nog wat eten mee als zij vertrekken.
Wij gaan naar Camp 4, een goedkopere camping waar we drie dagen verblijven. De eerste dag gebruik ik om wat aan m'n fiets te klussen (overigens in san francisco de achter(buiten)band vervangen, deze was compleet versleten). De tweede dag, dat was 4 mei, samen met een stel uit Redding, ca naar de top van Yosemite falls gewandelt. Wonderschoon, machtig: genieten!
Na nog een dag rustig aandoen, ik was wat grieperig en had al een paar dagen last van mijn schouder, vertrek ik in tegenstelling tot eerdere plannen naar het noorden over hwy 120 en 49 richting Jackson. Onderweg doe ik de Rawhide waldorf school aan. Een mooi schooltje midden in een landschap van boerderijen, eikebomen en kleine dorpjes. Overnacht bij de lerares van klas 4, en in de berm net na Jackson, waar de 88 me naar het oosten over de bergen moet brengen. Het is 18 uur als ik na een praatje met Pete van Vliet, een americaan met duidelijke europese wortels en een reusachtige vrachtwagen met hooi, op 6500 voet (2300 meter) mijn tentje opzet in de sneeuw. Een prachtige zonsonder- en opgang. En geen beer of bergleeuw te zien. Het is de volgende dag flink klimmen met twee passen te gaan, maar het uitzicht is en blijft prachtig. Silver lake is nog bevroren, maar de eerste wilde ganzen zwemmen al in een wak bij de dam, en bedelen even later om de chips die ik van Pete heb gekregen. Ondanks de bergen fiets ik zo'n 70 mijl, met aan het einde een afdaling waar ik mijn persoonlijke snelheidsrecord verbeter. In Walker, aan de andere kant van de Sierra's dus. Bij een familie slaap ik op de trampoline in de tuin.
De volgende dag ontmoet ik Florian (30 jr), een fransman, volgens afspraak een eindje voor Mono Lake. Hij fiets van Canada naar Guatamala (respect!) en we zullen samen death valley doorkruisen. In Lee Vinning, aan mono lake, krijgen we gratis eten en bier bij het Mobile tankstation, erg lekker!, en slapen onder de sterren.
Gisteren heb ik ontdekt wat woestijn hitte is, als we na de supermarkt om 12:30 naar buiten komen en lopen (of fietsen) in de zon voelt als een regen van zweepslagen. Hier besluiten we om Deathvalley, waar het zo'n 45 graden zal zijn, 's nachts te doorkruisen, ideaal door de volle maan. Nu zijn we in Lone Pine, het laatste oord voor de Vallei van de Doden, wens me geluk en denk aan me de komende 24 uur. Want zolang zullen we moeten fietsen om dit te overleven. We vertrekken om 18 uur. Het avontuur schraapt met zijn hoornen hoeven over de ruwe grond, Death Valley, here we come!
No comments:
Post a Comment