Maandag 22 mei, '06
Een lift naar Los Angeles
Na een rustdag in Lone Pine besluiten we om een bus naar Ridgecrest te nemen, om daar een auto te huren en zo alsnog een bezoekje aan vegas te kunnen brengen. Helaas heeft florian zijn rijbewijs niet bij en moeten we het proberen met een kopie. Deze onzekerheid zorgt ervoor dat we ook naar andere mogelijkheden uitzien, en zodra er een grote pick-up stopt terwijl we op de bus wachten, aarzelen we niet lang en vragen we of we een eindje mee mogen rijden. Hij wil ons wel afzetten in Ridgecrest, wat ons twintig dollar scheelt voor de bus. Steve (kennenlijk een veelvoorkomende naam) is op weg naar zijn moeder in LA, wat nog zo'n 2 uur rijden is. En aangezien we niet zeker weten of het lukt met de huurauto, Florian familie heeft in Walnut, LA, een goed bed erg welkom is, en ik toch nog niet veel van de stad gezien heb besluiten we met hem mee te rijden.
Onderweg verteld hij van zijn jachtavonturen in Alaska. Grizzlies, elanden, edelhert, wolven, dassen, vogels, kortom alles wat beweegt. Met zijn custom-made 370 Weatherby kaliber is zelfs de snelste olifant een gemakkelijk doelwit. Ik stel me voor hoe hij, gehuld in groene schutkleuren, na dagen dwalen door dichte bossen, ver van alle moderne levensgemakken met een ijzeren geduld een kalf schiet. Even later legt hij uit dat ze met een motorjacht de rivier opvaren en na een paar dagen een strandje aandoen waar ze hun vierwielige motoren met aanhangers en tenten uitladen, en door de bossen racen. En op z'n minst een eland van zo'n 1000 kilo neerhalen, het beste vlees eten en de rest in de trailer gooien. Kosten: 15.000 dollar.
In het huis van zijn moeder in Fullerton zien we dat hij niet overdreven heeft. De woonkamer hangt vol met de hoofden van een enorme eland, drie edelherten en nog een paar prachtige dieren. Naast de voordeur hangt een bordje. "Hands to work, hearts to God." Hij heeft het goed begrepen. We betalen hem twintig dollar voor de rit, en hij rijd ons naar Walnut. Zo'n vijftien mijl verderop, naar het huis van Manu en Tom. Ze wonen in een typisch Amerikaans middleclass huis, buurt en stad. Een paar grote shoppingcenters, en een wijk waar absoluut niets te beleven valt, en de perfect gemaaide gazonnetjes omheint worden door grote rozen, zorgvuldig bijgehouden door gestresste midlife vrouwen. De heuvels die normaal gesproken de horizon zouden vormen, verdwijnen in de smog.
Maar Tom en Manu zijn een positieve uitzondering op mijn vooroordelen. Een geweldig stel van rond de 40 jaar. Niks is een probleem zolang we maar doen alsof we thuis zijn. Donderdag moeten ze beiden werken, maar vrijdag geeft Manu ons een rondleiding door Pasadena, het oude centrum, de Notre Dame, in hartje LA, het Disney concertgebouw en Hollywood Boulevard, waar Chewbacka arm in arm met Superwoman onschuldige touristen lastig valt. 's Avonds zijn we uitgenodigt voor een verjaardag van vrienden van Manu en Tom. We gooien hoge ogen met onze fietsverhalen. Doran, een psycholoog die constand op zijn bovenbeen slaat van plezier, kan ons maar niet vaak genoeg vertellen hoe geweldig het is wat we doen. Rond tien uur wordt voorgesteld om gezamelijk naar een karaoke bar te gaan, en daar verder te feesten.
Er zijn grenzen.
Florian en ik rijden terug naar Walnut en kijken Pulp Fiction.
Zaterdag en zondag gebeurd er niet veel. Ik boek een treinkaartje naar Flagstaff, noord-arizona, ik heb tenslotte nog wat mijlen te doen. En Florian vertrekt zondag ochtend op de fiets richting mexico. Een paar uur later belt hij op, last van zijn rug en zijn spieren, of we hem op kunnen halen. 's Avonds spelen we Risk. Ik had gewonnen, als Tom op het laatste moment niet een paar kaarten tevoorschijn toverde en met zijn legers noord-amerika binnen stormde. The fellowship has failed... Het is een harde wereld.
Zodadelijk brengt Florian me naar het Amtrak station, en neem ik de nachtrein. Vanuit Flagstaff fiets ik naar de Grandcanyon, Zion N.P., en Bryce. En van daar over de 89 naar Salt Lake City. Vandaar verder richting Yellowstone, waar ik hoop de laatste twee/drie weken op een ranch te kunnen werken en paard leer rijden. Maar dat is allemaal nog ver weg.
------ ------- -------- -------
Nu ik de mogelijkheid heb om meerdere mensen te bereiken, wil ik graag het volgende onder de aandacht brengen.
Ik zie hier wat voor een rekbaar begrip democratie kan zijn. Ik wil iedereen dan ook aansporen dankbaar gebruik te maken van onze vrijheid van meningsuiting en stemrecht. Neem eens kijkje op http://wethepeople.nrc.nl/
Een lift naar Los Angeles
Na een rustdag in Lone Pine besluiten we om een bus naar Ridgecrest te nemen, om daar een auto te huren en zo alsnog een bezoekje aan vegas te kunnen brengen. Helaas heeft florian zijn rijbewijs niet bij en moeten we het proberen met een kopie. Deze onzekerheid zorgt ervoor dat we ook naar andere mogelijkheden uitzien, en zodra er een grote pick-up stopt terwijl we op de bus wachten, aarzelen we niet lang en vragen we of we een eindje mee mogen rijden. Hij wil ons wel afzetten in Ridgecrest, wat ons twintig dollar scheelt voor de bus. Steve (kennenlijk een veelvoorkomende naam) is op weg naar zijn moeder in LA, wat nog zo'n 2 uur rijden is. En aangezien we niet zeker weten of het lukt met de huurauto, Florian familie heeft in Walnut, LA, een goed bed erg welkom is, en ik toch nog niet veel van de stad gezien heb besluiten we met hem mee te rijden.
Onderweg verteld hij van zijn jachtavonturen in Alaska. Grizzlies, elanden, edelhert, wolven, dassen, vogels, kortom alles wat beweegt. Met zijn custom-made 370 Weatherby kaliber is zelfs de snelste olifant een gemakkelijk doelwit. Ik stel me voor hoe hij, gehuld in groene schutkleuren, na dagen dwalen door dichte bossen, ver van alle moderne levensgemakken met een ijzeren geduld een kalf schiet. Even later legt hij uit dat ze met een motorjacht de rivier opvaren en na een paar dagen een strandje aandoen waar ze hun vierwielige motoren met aanhangers en tenten uitladen, en door de bossen racen. En op z'n minst een eland van zo'n 1000 kilo neerhalen, het beste vlees eten en de rest in de trailer gooien. Kosten: 15.000 dollar.
In het huis van zijn moeder in Fullerton zien we dat hij niet overdreven heeft. De woonkamer hangt vol met de hoofden van een enorme eland, drie edelherten en nog een paar prachtige dieren. Naast de voordeur hangt een bordje. "Hands to work, hearts to God." Hij heeft het goed begrepen. We betalen hem twintig dollar voor de rit, en hij rijd ons naar Walnut. Zo'n vijftien mijl verderop, naar het huis van Manu en Tom. Ze wonen in een typisch Amerikaans middleclass huis, buurt en stad. Een paar grote shoppingcenters, en een wijk waar absoluut niets te beleven valt, en de perfect gemaaide gazonnetjes omheint worden door grote rozen, zorgvuldig bijgehouden door gestresste midlife vrouwen. De heuvels die normaal gesproken de horizon zouden vormen, verdwijnen in de smog.
Maar Tom en Manu zijn een positieve uitzondering op mijn vooroordelen. Een geweldig stel van rond de 40 jaar. Niks is een probleem zolang we maar doen alsof we thuis zijn. Donderdag moeten ze beiden werken, maar vrijdag geeft Manu ons een rondleiding door Pasadena, het oude centrum, de Notre Dame, in hartje LA, het Disney concertgebouw en Hollywood Boulevard, waar Chewbacka arm in arm met Superwoman onschuldige touristen lastig valt. 's Avonds zijn we uitgenodigt voor een verjaardag van vrienden van Manu en Tom. We gooien hoge ogen met onze fietsverhalen. Doran, een psycholoog die constand op zijn bovenbeen slaat van plezier, kan ons maar niet vaak genoeg vertellen hoe geweldig het is wat we doen. Rond tien uur wordt voorgesteld om gezamelijk naar een karaoke bar te gaan, en daar verder te feesten.
Er zijn grenzen.
Florian en ik rijden terug naar Walnut en kijken Pulp Fiction.
Zaterdag en zondag gebeurd er niet veel. Ik boek een treinkaartje naar Flagstaff, noord-arizona, ik heb tenslotte nog wat mijlen te doen. En Florian vertrekt zondag ochtend op de fiets richting mexico. Een paar uur later belt hij op, last van zijn rug en zijn spieren, of we hem op kunnen halen. 's Avonds spelen we Risk. Ik had gewonnen, als Tom op het laatste moment niet een paar kaarten tevoorschijn toverde en met zijn legers noord-amerika binnen stormde. The fellowship has failed... Het is een harde wereld.
Zodadelijk brengt Florian me naar het Amtrak station, en neem ik de nachtrein. Vanuit Flagstaff fiets ik naar de Grandcanyon, Zion N.P., en Bryce. En van daar over de 89 naar Salt Lake City. Vandaar verder richting Yellowstone, waar ik hoop de laatste twee/drie weken op een ranch te kunnen werken en paard leer rijden. Maar dat is allemaal nog ver weg.
------ ------- -------- -------
Nu ik de mogelijkheid heb om meerdere mensen te bereiken, wil ik graag het volgende onder de aandacht brengen.
Ik zie hier wat voor een rekbaar begrip democratie kan zijn. Ik wil iedereen dan ook aansporen dankbaar gebruik te maken van onze vrijheid van meningsuiting en stemrecht. Neem eens kijkje op http://wethepeople.nrc.nl/
No comments:
Post a Comment