Dag 5

Dag 5 / 11 maart

Van Santa Monica Youth Hostel naar McGrath State Beach - 52 miles

Om 8:30u zit ik aan het ontbijt, en hoewel er nog veel te zien is (Disneyland, Hollywood, Beverly Hills) wil alles in mij weer op de fiets. Ik wordt op weg geholpen door wat verdwaalde bikeroute bordje, passeer een luxe woonwijk met brede straten met veel bomen en groen, enkele kuddes hardlopers (een massasport hier), beklim wat heuveltjes en kom met wat geluk op een fietspad tussen de oceaan en Highway 1 terecht.

Terwijl de lucht langzaam betrekt eindigt het fietspad plotseling, zoals dat hier wel vaker het geval is. Ik begin me bijna thuis te voelen op deze brede straten, die vergeleken met nederland erg rustig zijn. De weg slingert langs de kust, en verlaat al gauw de bewoonde wereld. De heuvels van grijs-rood gesteente en zand laten geen ruimte voor bebouwing.

Met flinke wind en de eerste regen tegen trap ik langs Leo Carello S.B., een van de staatscampings met Hike & Bike. Speciaal voor reizigers die zich op eigen kracht voortbewegen. (erg zeldzaam hier). Voorwaarde is dat je na 4uur 's middags komt en voor 9u 's ochtends weer vertrekt. Anders betaal je $25,- in plaats van 3-5$... Maar goed: wind en regen, 30 mijl op de teller, laat maar komen die ontwikkeling!

Mijn doorzetten wordt beloond. Na een uur stopt de regen en neemt de wind af. Ik verlaat de kust om een militaire basis te omzeilen. Vlak bij de hoofdingang staan tot mijn verassing twee fietsers met veel tassen op een kaart te turen. Het zijn de canadezen Dave & Danna (spreek uit: Deev & Denna). Dave bruingebrand, een wit (kletsnat) t-shirt, grote zonnebril, Danna minder bruin, regenjas en pet met daaronder donkere krullen. Beiden gezellig dik, en met een pak bagage waar je u tegen zegt. Kortom echte vakantie fietsers. Ik besluit om een stuk met hen op te fietsen, pauls email wijst de weg.
Hun bagage, geholpen door de wat krakkemikkige fietsen, vertaald zich in een rustig gangetje. Terwijl we praten over 'die gekke amerikanen' met hun mijlen en Farenheit, ontdekt Dave een klein aarbeien standje, waar we ook wat heerlijke, rijpe mango's inslaan.

In Port Hueneme halen we verse pasta, tomatensaus en italiaanse worstjes voor op de camping. Een paar mijl richting noorden. We willen er net onze tenten opzetten als een verschrikkelijke klap onze aandacht trekt. Een mexicaanse fam. in pickup heeft een andere auto (gelukkig ook een pickup) geramd. Terwijl de eersten onder luid geschreeuw en gehuil heelhuids uit de auto klimmen, staat de tweede auto midden op de weg met een compleet weggeslagen voorwiel, en lekt een vloeistof op het wegdek. Het andere verkeer ontwijkend open ik de deur, waarin een meisje van hoogstens 17-18 jr. huilend haar telefoon tegen haar oor drukt. Ik help het hoopje ellende uit de auto en doe de noodverlichting aan (of wat er nog van over is). Gelukkig is ook zij op het eerste gezicht ongedeert, maar verkeert wel in een soort shock toestand. Terwijl danna zich om de mex. bekommert, probeer ik met dave het meisje te kalmeren. Ze stopt me de telefoon toe, waarin een hevig geschrokken moeder mij om uitleg vraagt. Die heb ik niet, maar de nooddiensten zijn onderweg.
Wanneer de vader, beste vriendin en ambulance aanwezig zijn, gaan we terug naar de tent. Ook wij kunnen nu een kop thee en een warme maaltijd gebruiken. De wind zorgt er echter voor dat het bij een lauwe maaltijd blijft. Koud en moe kruip ik in mijn slaapzak.

Los Angeles

Dag 4 / 10 maart

A day off in Los Angeles

Ik wordt wakker in een kamer met 3 stapelbedden, een raam en een wastafel. Mijn horloge geeft 6.30u aan. Te vroeg... Ik rek het opstaan tot 9 uur, en neem daarna een luxe ontbijt in de jeugdherberg a $ 3,50. Tijdens het ontbijt wordt ik gade geslagen door enkele japanners. Als ik wat beter kijk zie ik dat het dezelfde zijn die gisteravond onder veel oh's en ah's mijn pasta allah chili con carne (uit blik) hebben geproeft.

We wisselen wat backpack termen uit, daarna vragen de twee dames of ik zin heb om downtown la te bezichtigen. Ik dacht dat ik niet erg enthousiast overkwam, maar ik moet me vergist hebben, want nadat ik anderhalf uur achter de computer had gezeten stonden ze klaar om te vertrekken. Met een smoes ga ik naar mijn kamer op zoek naar Mirco, een jongen uit venetie die om alles moest lachen. Hij was nu twee maanden in amerika en praat met een tongval die iedere amerikaanse moet doen smelten.

Hij trakteert me op een capuchino @ starbucks. Ik wil op zoek naar een basketball store om wat shirts en broekjes te kopen voor ronnie. Hij wil op zoek naar Gareth, een ongezond witte engelsman die ons gisteravond in de pub op bier trakteerde, en die constant op zoek is naar de combinatie van wiet en vloeitjes. We besluiten tot het laatste.
Na wat gestruin over de boulevard vinden we heb uiteindelijk in de jeugdherberg, en gezamelijk nemen we de bus naar het centrum, gareth voor vloeitjes, mirco voor de trein naar San Diego. In de bus ruil ikmijn muts tegen de jas van mirco en zeg hem gedag.

Downtown la is onwaarschijnlijk leeg. Veel winkels, met veel van hetzelfde. Net zoals de mensen. In een allertreurigst fastfoot restaurantje genaamt Pocco Locco haal ik mijn eerste mexicaans eten. Een grote vergissing. Gareth slaagt er in om nog bleker te zien. We doden de tijd door wat in de winkels te rommelen, kopen wat t-shirts (a 1$) en een hoed om mijn oren wat te sparen voor de zon.

Ondanks (of door) de wat kalme middag in la, kruipt er tijdens de busrit terug een gevoel van tevredenheid en geluk in mijn buik. Aan de andere kant van het gangpad zit een meisje met een mediteraan uiterlijk, en een prachtige lach. Terwijl ik twijfel over of en zoja hoe ik haar aan zal spreken vraagt ze langs de neus weg of ik weet waar 4th street is. Overompeld, bazel ik dat Gareth dat waarschijnlijk wel weet (sukkel), kijk met een rood hoofd de andere kant op (lafaard) en probeer daarna om me (zonder succes) in het ontstane gesprek te mengen.

Voor ik er erg in heb roept de chauffeur dat we er zijn (Santa Monica Boulevard) en moeten we eruit. Ik mompel een groet naar het meisje - nu in gesprek met de busdriver - en stap de bus uit. Terwijl Gareth honderuit praat over zijn handel in verdovende middelen in engeland - hij stuurt de nederlandse wiet vanuit duitsland naar engeland, om controle te ontduiken - erger ik me aan mijn stomheid. Dan, overmand door heroische romantiek, ren ik terug richting bushalte, gebaar heftig naar de chauffeur - die stopt - en verbaasd de deuren opent, zeg stamelend: You're the most beautifull girl.. draai me om (weer met een rood hoofd) struikel bijna over de stoeprand en verdwijn om de hoek.

Veel mensen drinken om te vergeten.

Aangemoedigt door gareth drink ik twee kannen heineken. Hij helpt mee. Hij begint te vertellen over Hooters, een cafe waar een beetje man toch wel geweest moet zijn. Omdat mijn eer toch al niet veel meer voorsteld, wordt ik een half uur later bedient door serveerters met a. te grote borsten b. te kleine kleren en c. een onwrikbare glimlach. Gareth verzekerd met dat dit een family restaurant is. Ik besluit hem niet meer te vertrouwen.

Een halve liter buttweiser rijker en te veel dollars armer, zitten we weer in de pub en speculeren over bush, vrouwen, wiet en vloei. Voel ik me meer man? Wat denk je zelf?
Maar dit is amerika, denk ik hardop, draai me om, en val uitgeput in slaap.

Windstilte...

Amerika is toch niet zo wireless als ik dacht. Internet is moeilijk te verkrijgen -of erg duur-, waardoor de gelijkmatige stroom updates op mijn blog uitblijft, tot nog toe. Maar hier ga ik iets op verzinnen!

Ik zit nu in Point Montara Youth hostel, vlak onder San Francisco. Ik heb een hoop mensen ontmoet en het woord toeval langzaam maar zeker uit mijn woordenboek geschrapt. Ik heb geluncht op een abelone-farm 40 mijl boven San Louis Obispo bij niemand minder dan de adviseur van (oud) President Reagan en diens vrouw. Ik heb gefietst, ben gereden, heb gescholden, gehuild, gejuicht, geschreeuwd - kortom: geleefd!

Dit alles, en meer uitgebreid en exclusief, vanavond op 4000miles.blogspot.com!

Dag 1 tot en met 3

Er is al weer veel gebeurd sinds mijn laatste bericht. Dwz. voor het eerst op de fiets, alleen in de tent, gekookt op m'n brandertje en door camp pendleton gefietst.

Een overzicht:


Dag 1 / 7 maart

van San Diego: Point Loma naar San Elijo - 44 miles

De ochtend rituelen nemen veel tijd in beslag. Dus na, een douche, pancakes, internet en saying goodbye's vertrek ik om 11 uur bij de jeugdherberg. Ik moet nog wennen aan m'n zwabberende fiets, die zucht en steund onder de hoeveelheid bagage. Opzoek naar point Loma rij ik voor het eerst verkeerd. Rosecrans street brengt me naar een militaire basis, de dientdoende militair verteld me vriendelijk dat ik terug moet (een verdomd zware klim voor mijn ongetrainde benen) en de weg aan de andere kant van het schiereiland moet hebben. Dit blijkt wel de moeite waart. Het uitzicht is prachtig. Rechts van mij ligt de grote oceaan met wat wolken en een helblauwe lucht. Links een baai, met in de verte Mexico.

Nu kan ik beginnen. Heuvelaf (voor starters) nu. Een mooie fietsroute door San Diego brengt me voorbij de universiteit, de stad uit. De weg is breed nu, maar met weinig verkeer. naast mij slingert een treinspoor richting Los Angeles. Zonder verder noemenswaardige gebeurtenissen vind ik een camping in San Elijo. De weinig behulpzame Ranger wil me eerst $25 laten betalen, maar na wat aandringen zegt hij dat ze ook een plaats hebben voor hikers & bikers. Kosten: 3 dollar. Om 7 uur is het pikdonker, dus eerst de tent. Dat gaat beter dan ik dacht. Bij het vullen van de brandstof fles van mijn brander gaat het even mis. De pomp heeft zo'n hoge druk dat mijn beide handen druipen van de benzine. Gelukkig rook ik niet...

Even later lig ik moe maar voldaan in mijn tentje. Dag 1 heb ik overleeft.


Dag 2 / 8 maart

van San Elijo naar Doheny State Beach (bij San Juan Capistrano) - 49 miles

De dag begint wat grauw, toch koop ik een tube sunscreen, want de zon is behoorlijk fel. Ik neem me voor om me slechts aan een kant (links) in te smeren, zodat mijn kleur weer een beetje gelijktrekt. (ik ben nu volledig rood aan ocean side).

Het fietsen gaat lekker, ondanks een aanhoudende tegenwind. Een fietsroute neemt me even mee door Carlsbad, een behoorlijk luxe stad, met eeuwig groen gras en immer blinkende auto's. Het is er erg eenzaam.
Wat later wordt ik ingehaalt door een paar wielrenners. Ze racen flink door, maar vragen ondertussen honderduit over mijn plannen. Als ik wil kan ik met ze meefietsen door camp pendleton, een 200 vierkante mijlen grote militaire basis aan de kust. De militair bij de poort kijkt me een beetje vreemd aan. Waarschijnlijke is hij niet gewend aan halve roodhuiden met blauwe fietstassen en een verwilderde blik in hun ogen.

Terwijl links en recht jonge knapen de klimrekken en andersoortige speeltoestellen in worden gestuurd, begin ik flinke honger te krijgen. En -alsof de duivel er mee speelt- even later dient zich een bushokje aan. 11/2 uur, en een schaal mex. bonen verder stap ik weer op de fiets. Even dreig ik verkeert te rijden, maar Will, een vriendelijke soldaat in burger stuurt me terug. Ik geef hem mijn website.

In het wachthuisje buiten de basis vul ik mijn watervoorraad bij, en kom op een mooi fietspad. Hier kom ik Paul tegen. Een gepensioneerde Amerikaan die zelf ook graag fietst. Vorig jaar heeft hij een tour gemaakt van 4 maanden (toeval?) en heeft veel goede tips, en geduld terwijl ik boodschappen doe. Hij vergezeld me tot aan de camping. We wisselen gegevens uit. En een dag later heb ik een dikke email in m'n inbox liggen, met gedetailleerde info over mijn route tot sanfrancisco. (thanks a lot for that Paul, I'll mail you as soon as i get there.)
Op de camping ($3) krijg ik een maaltijd voorgeschoteld waar je u tegen zegt, terwijl ik enkel vroeg of ik wat water mocht warmen bij een stel met een camper. 's Avonds kijk ik op het strand naar de zonsondergang. Het zand is helder wit in het licht van de wassende maan. Achter me wuiven de palmbomen zachtjes in de wind. Paradise is not far anymore.


Dag 3 / 9 maart

Van: Doheny naar Santa Monica (LA) - 76 miles.

Een lange rit over route 101. Weinig gestopt. Smog, Sprite en tranen in LA. Daklozen, versleten mexicanen en olie raffinagerijen. Ik ben blij als ik aankom in de jeugdherberg. 's Avonds een Paulaner Hefe Weisse op een terasje op 3d street. Morgen a day of in LA. Tot over drie dagen.

Desert Day

Dinsdag ochtend / 7 march / 9 am.

Vandaag wakker om 7 uur. Ik twijfelde tot het ontbijt of ik nog een dag zou blijven in de jegudherberg. (een erg leuke overigens). Tot nu kostte het me al $50,-. Tijdens het ontbijt kwam ik een nederlands stel tegen dat richting mexico fietste. Toen ik net had besloten om dan toch maar te vertrekken, en San Diego te laten voor wat het was, vroeg een jongen die naast mij aan tafel zat of ik zin had om een stukje in de woestijn te fietsen. (Hij zag er ok uit, zelfs mama zou hem vertrouwen :-) Dus: waarom niet.

Tenslotte moest ik ook nog een heel eind door de woestijn, en nu had ik een veilig voorproefje omdat ik in de auto zou zitten. Zo gezegd zo gedaan. Uiteindelijk liet ik mijn fiets toch maar in de herberg, er zouden nog genoeg dagen komen dat ik puffend en zwetend door de woestijn zou ploegen.

Lynn (social worker, 40jr., verlegen) wilde eerst naar de zoo, zo'n 50 mijl buiten San Diego. Maar afgeschrikt door de entree prijs (28,50$) reden we (gelukkig) direct
door naar Anza-Burrego. Dit is een statepark, waar je voor 6 euro een mooie diashow over de woestijn, een paar enorme mammut schedels, en -met wat geluk- een paar wilde geiten te zien krijgt.

De wegen zijn trouwens precies zo als ik in de films. Lang, en kaarsrecht. Heerlijk rijden in zo'n dicke chevrolet! In het park 'hiketen' (lees wandelen) we door een uitgedroogde bedding van wat in de lente (jan.) een woeste rivier is, die keien ter grote van een auto met
gemak verplaatst. We hadden geluk vandaag, want onderweg zagen we een paar burrego schapen, die zich graag lieten fotograferen. Ook de hagedissen genoten van het warme weer.

Op de terugweg haalden we in een mini grocerystore midden in de woestijn een cola en waren tegen zonsondergang terug in de herberg.

Vandaag zal ik dan voor het eerst de oceaan zien. Zodadelijk fiets ik naar de lighthouse op point Loma. Dat is een mooi beginpunt.

Pepijn

Welcome to America

Washington Dulles Airport, 3:52 pm / local time

"Donust is our last name, coffee our middle!", prijkt op de muur naast een van de vele koffiegelegenheden. En om de vooroordelen (cq waarneming) compleet te maken: "burgers our first..."

Ik zit nu in Washington Dulles, met een hoofd vol grint en branderige voeten, van het vele staan en zitten. Tot nu toe is alles goed gegaan, heel even heb ik mijn fietsje mogen vasthouden, 30 meter verderop moest ik haar weer afstaan zodat ze mee kon naar San Diego.

Zojuist heb ik me even opgefrist met een studenten douche, een tandenpoetsbeurt en een keelpastille. Nu zit ik op een amerikaanse maat stoel bij gate d15. Waar over 3 uur mijn vlucht naar SD vertrekt. Het zou evengoed c16 of a3 kunnen zijn. Ze hebben allemaal dezelfde suffe
vloerbedekking, afgezeten zwartleren stoelen, en grijs planfond.

De winkeltjes met fastfood en prullaria worden bemand door studenten of afro americans. Achter een kraampje waar je een credicard kan kopen die niemand wil zit een botoxoma. Compleet me roze lippenstift, goblondeert haar en gouden oorbelllen. (Maak het plaatje zelf maar compleet) Eigenlijk wil ik haar vragen wat ze verdient en hoe oud ze echt is, heeft ze geen pensioen? Maar ze zag er niet ongelukkig uit. Ze heeft zich verzoent met het lot. Wat moet je anders?

Al met al een vrij communistische indruk.

San Diego, Hostelling int., 12:26 pm / local time

Ik was 25 uur onderweg geweest toen ik afgelopen nacht bestoft en bezweet op mijn bed viel, maar gelukkig. Mijn fiets en alle bagage is aangekomen, dit heb ik rustig in elkaar gezet op het vliegveld, de banden opgepompt en ben met een slakkengangetje de stad ingefietst. Het weer is t-shirt warm, erg prettig na de winterse omstandigheden in nederland.

Het is zondag, maar de meeste winkels zijn open 24h. De supermarkt was schrikken, want het eten is meer dan tweemaal zo duur als in nederland. (Ik kan nog steeds richting zuid-amerika...), maar met een uitgekiende hoeveelheid boodschappen, zat ik uiteindelijk aan de 10 dollar. Vreemd dat mensen hier zo dik zijn, als een appel meer kost dan zak chips of pak donuts. :-)

Mijn internet tikken verdwijnen als sneeuw voor de zon, dus nog even in het kort. Het gaat goed met mij, ik had een erg leuk afscheid vrijdagavond (nogmaals bedankt daarvoor) en de mensen zijn vriendelijk. Frappant: de eerste inboorling die me aansprak, kwam op de fiets voorbij toen ik een foto maakte. Of ik een joint wilde...

Het lukt nog niet om foto's te uploaden. Volgt later.

Groetjes,

Pepijn


ps's: pa: bedankt voor je mailtje. Ik zal op zoek gaan.
Dorel: heel erg bedankt voor jullie donaties!

De route - voraussichtlich...

De route!