15 juni, '06
Trouwe lezers,
Langzaam maar zeker komt mijn tijd in Amerika tot een einde. Noem het een fietstocht, een vakantie, een ontwikkelingsreis, een oddysee... Misschien het een soms wat meer dan het ander. Ben ik veranderd? Dat is moeilijk te zeggen. Nog steeds heb ik mijn goede, en minder goede kanten, ben ik nu en dan humeurig als ik wakker wordt in een koude tent en, zoals vanochtend, een bewolkte hemel boven mij vind. Verandert, ik weet het niet.
Gegroeid, in mijzelf misschien. Ik herinner me een autorit met Arthur en zijn ouders, ergens aan het einde van mijn laatste jaar van de bovenbouw. Ik stelde, dat het zo eenvoudig lijkt het goede te weten, maar waarom het dan zo moeilijk is het goede te doen. Het goede doen, is een vraag met duizend verschillende antwoorden, wat mij betreft ben ik een klein stukje dichter bij het mijne gekomen.
Of ik mezelf beter heb leren kennen? Dit zijn van die vragen, waar mijn taal nog teveel tekortkomingen kent. Als ik dan toch een gooi moet doen zou ik zeggen dat het niet zozeer het 'leren kennen is', maar meer het accepteren. Dat betekent niet, 'het er maar bij laten' of iets dergelijks, maar vormt de basis voor verandering. Met ontkenning kom je nergens.
Veranderen. Het maakt niet zoveel uit waar je bent. Het leven brengt haar lessen overal, zolang je maar de moed en de wil hebt om deze beet te pakken. Echter een nieuwe omgeving, zoals Amerika voor mij was, kan helpen om sommige lessen -opnieuw- te kunnen herkennen. Mijn dagboek en weblog mogen mij enkele daarvan helpen te herinneren.
Trouwe lezers,
Langzaam maar zeker komt mijn tijd in Amerika tot een einde. Noem het een fietstocht, een vakantie, een ontwikkelingsreis, een oddysee... Misschien het een soms wat meer dan het ander. Ben ik veranderd? Dat is moeilijk te zeggen. Nog steeds heb ik mijn goede, en minder goede kanten, ben ik nu en dan humeurig als ik wakker wordt in een koude tent en, zoals vanochtend, een bewolkte hemel boven mij vind. Verandert, ik weet het niet.
Gegroeid, in mijzelf misschien. Ik herinner me een autorit met Arthur en zijn ouders, ergens aan het einde van mijn laatste jaar van de bovenbouw. Ik stelde, dat het zo eenvoudig lijkt het goede te weten, maar waarom het dan zo moeilijk is het goede te doen. Het goede doen, is een vraag met duizend verschillende antwoorden, wat mij betreft ben ik een klein stukje dichter bij het mijne gekomen.
Of ik mezelf beter heb leren kennen? Dit zijn van die vragen, waar mijn taal nog teveel tekortkomingen kent. Als ik dan toch een gooi moet doen zou ik zeggen dat het niet zozeer het 'leren kennen is', maar meer het accepteren. Dat betekent niet, 'het er maar bij laten' of iets dergelijks, maar vormt de basis voor verandering. Met ontkenning kom je nergens.
Veranderen. Het maakt niet zoveel uit waar je bent. Het leven brengt haar lessen overal, zolang je maar de moed en de wil hebt om deze beet te pakken. Echter een nieuwe omgeving, zoals Amerika voor mij was, kan helpen om sommige lessen -opnieuw- te kunnen herkennen. Mijn dagboek en weblog mogen mij enkele daarvan helpen te herinneren.
Maar ik ben er nog niet. Op dit moment bevind ik mij in de Telluride Public Library (Colorado), waar enkele uren geleden het Bluegrass Festival is begonnen. Met mijn ik-zit-al-weer-zes-weken-op-de-fiets-kapsel voel ik me erg thuis tussen de talloze hippie-ogende, strakke spijkerbroekdragende, bezoekers. Vandaar dat ik hier hoogstwaarschijnlijk een dagje zal verblijven. Daarna nog 342 mijl naar Denver (plannen gewijzigd, maar ik doe maar even alsof mijn neus bloed), en vandaar met de fiets/bus/trein naar Salt Lake City. Ik heb onderweg een adres kunnen vinden aldaar, zodat ik me in alle rust voor kan bereiden op de vlucht terug, en ook nog wat van de stad kan zien.
Het lijkt erop, gezien de tijd die mij nog rest, en de afstand die nog overbrugt moet worden, dat dit mijn een-na-laatste bericht zal zijn. Zo heb ik ook nog wat te vertellen als ik terug ben.
Met hartelijke groeten,
Pepijn
P.s. Ik wil iedereen alvast bedanken voor de mailtjes, gedachten en reacties. Mocht je nog wat kwijt willen, laat een reactie achter op de site. Vind ik erg leuk om te lezen. (Klik op de titel van een bericht en scroll naar beneden.)
1 comment:
Lieve Pepijn,
Op een enigszins onorthodox tijdstip lees ik je, zoals je het zelf omschrijft, op-één-na laatste bericht. Ik ben net terug van een avondje werken in een hip restaurant aan de Amstel, op één gebroken glas na een succesvolle avond. Morgen ga ik samen met de rest van de Prinsjesdagcomissie op de VU brieven schrijven naar ministers, kamerleden, ondernemers, presentatoren en andere lieden in de hoop dat ze deel willen nemen aan het debat dat we organiseren. Daarna heb ik een statistiekpracticum - veel it, iets wat jij in een zucht en een scheet zou kunnen. Vervolgens zal ik mij naar Zeist spoeden alwaar de Arty Farty Party -het eindfeest van het vierde jaar- plaats zal vinden met eten, drinken, voetbal en dansen. De dag daarna gaan we uiteraard naar de Arty Farty After Party met wederom eten en drinken, maar waarschijnlijk zonder voetbal en dansen. En daarna? Daarna gaanwe in vliegende vlucht 14 dagen door met een enorme hoeveelheid aan activiteiten, die wellicht noemenswaardig zijn, maar niet op deze plaats.
Dit is namelijk jóu weblog en niet het mijne! Allemachies Pepijn, wat ben ik blij dat je mijn vriend bent. Op onverwachte momenten kom je met bijzondere wijsheden die me de juiste richting insturen. Het citaat uit Sidharta van Herman Hesse en de herinnering aan een ogenschijnlijk alledaagse autorit hebben me wakker geschud. Dank daarvoor.
Hoewel ik niet altijd even trouw ben geweest in het geven van tekens van leven de afgelopen vier maanden, heb ik toch veel aan je gedacht. Dat weet je blijkens het feit dat je je trouwe lezers eveneens bedankt voor de gedachten die ze aan je hebben besteed.
Ik kijk er naar uit je weer te zien, te omhelzen en te spreken. Dat duurt nog wel langer dan 14 dagen zoals je weet, maar dat mag geen naam hebben.
Nog veel goede moed en inzichten voor de komende tijd,
Je Arthur.
Post a Comment